#Zadymione zapomienie

#Zadymione zapomnienie

Ta cisza mnie zabija – sprawia, że staję się kompletnie bezwładna. Chcę usłyszeć twój śmiech, który wywoływało moje nieporadne zachowanie. Chcę poczuć twój zapach, którym poiłam się, będąc w twoich ramionach.

Ale to już nic nie znaczy. N I C.

Każdy zna chyba ten ból, kiedy tak po prostu ktoś odchodzi. Tak po prostu z dnia na dzień. Tak po prostu. Chociaż dzień wcześniej zapewniał, że nie chce Cię stracić. Tak po prostu.

Teraz tylko mogę śmiać się z tego, że pragnę twojego uśmiechu. Teraz mogę tylko śmiać się z tego, że pragnę twojego zapachu.

Teraz mogę śmiać się z tego, że nie potrafię zapomnieć smaku twoich ust.

I każde miejsce, w którym byliśmy, przypomina mi o Tobie.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że tak łatwo Ci przyszło o mnie zapomnieć. Czy naprawdę nic nie znaczyłam? Czy naprawdę byłam tylko kimś chwilowym?

Teraz patrzysz tak na nią – swoimi śmiejącymi się oczami. Teraz uśmiechasz się do niej. Teraz ją tulisz.

A mnie pozostało zbieranie odłamków serca z podłogi.

I palę. I śpię. I palę. I śpię. I płaczę.

Z dymem odchodzą na chwilę zmartwienia. Bo to mnie zabija, powoli, od środka. Destrukcyjnie.

Z dymem odchodzą twoje zapewnienia. Z dymem odchodzą te ulotne chwile.

Ale potem to wraca.

I palę. I śpię. I palę. I śpię. I krzyczę.

Ale to już nie jest krzyk. To szept z prośbą o zapomnienie.

Bo to już minęło. Tak po prostu.

Tak po prostu minęło.

I z dymem odchodzę.

 

Od Autorki: Nic dodać, nic ująć.

Widzimy się o zachodzie słońca.